De Eekloosche Watergang

Voor vandaag stond een combinatietocht op het programma: heen over de nieuwe route en terug over het huidige Grenslandpad (ktr. 4 en 5 deels). Al met al ruim 16 km.

Klik 1 of 2 maal op de collage voor een vergroting

Van Eede naar Smedekensbrugge

De auto parkeerden we weer bij de kerk van Eede. Eerst wandelden we naar de Luchtwachttoren.

 

In de jaren vijftig werd Nederland voorzien van in totaal 130 luchtwachttorens, die in combinatie met bestaande gebouwen een netwerk van 276 posten vormden met een maximale onderlinge afstand van 16 kilometer. Vrijwilligers van de BB (Bescherming Bevolking) konden hier vijandelijke vliegtuigen observeren en hun meldingen telefonisch doorgegeven aan een luchtwachtcentrum. De torens zijn opgebouwd uit geprefabriceerde raatvormige betonelementen van 38 centimeter groot. De hoogte varieerde van 2,52 meter tot 31,02 meter. Ter camouflage werden rond de torens bomen geplant. De meeste luchtwachttorens zijn gesloopt. Behalve drie torens in Zeeuws-Vlaanderen (in Eede, Koewacht en Nieuwnamen) zijn nog een zevental torens elders in het land bewaard gebleven als monumenten van de koude oorlog.

Vervolgens  langs het Wilhelminamonument. Daarna volgden 3 km langs de N251 richting Aardenburg. Dat klinkt erger dan het is. We liepen over een grotendeels schaduwrijk en rustig fietspad. We waren nog fit en konden flink doorstappen en al wandelend zie je zoveel details onderweg dat we al snel bij Smedekensbrugge waren.

De Eekloosche Watergang.

Bij de ingang van het natuurgebied staat het duidelijk vermeld: Verboden voor honden en Begrazingsgebied: betreden op eigen risico en een afstand van 25 m bewaren tot het vee. Met enige schroom passeerden we het hekje. Onze eerste ervaringen met dit natuurwandelpad waren niet zo prettig: een boze boer stuurde ons na ca. 2 km weg en kondigde aan agressieve stieren in het gebied te zullen laten grazen. Het hele verhaal kan nagelezen worden in de PZC (3 augustus 2010).

Dit keer is het ons gelukt het hele traject van 7 km af te leggen. Het is een prachtige route, zeker het opnemen in het Grenslandpad waard. Maar ook een zware route: al is het gras kort gehouden, de ondergrond is op veel plaatsen erg ongelijk, er zijn  veel overstapjes onderweg waarvan sommige eigenlijk een extra treetje verdienen en er zijn veel stukken met vee. Lang niet altijd is het mogelijk daar 25 m afstand van te bewaren. Hondenbezitters zullen een heel eind om moeten lopen (of over de oude route lopen). We telden een drietal picknickbankjes: vlak na het begin, na ongeveer 4 km en aan het einde. 

Vlak na het begin van de route werden we geconfronteerd met de eerste koeien. Vooral vleeskoeien zien er indrukwekkend uit en op een afstand is het moeilijk in te schatten of het om koeien of stieren gaat. We liepen er met een hele wijde bocht omheen. Wat verder op de route was dat laatste niet mogelijk: de koeien lagen en stonden op het graspad waar wij ook moesten lopen en dat ter plekke zo'n 5 m breed was, met aan de ene kant de Watergang en aan de andere prikkeldraad. We wilden ze niet laten schrikken, omdat daardoor de kans bestond dat ze in het water terecht zouden komen. Toen we ze langzaam naderden, weken ze achteruit en konden we ze voorzichtig (op minder dan een meter!) passeren. 

Vaak zagen we direct na het overstapje aan de verse vlaaien al of er koeien liepen in dat stukje van het traject. Meestal konden we er met enig beleid langs, maar vlak voor het 2de picknickbankje speelden zich opnieuw enkele spannende taferelen af. In een vrij groot weiland bij een boerderij liepen we vlak langs de Watergang. In de verte slechts 1 koe, maar wel een hele slimme! Toen die ons aan zag komen draafde ze op ons af en ging vlak achter ons lopen. Gelukkig wisten we dat je dan niet moet gaan hollen, want dan doet zij het ook en ze kan echt harder en niet zo snel meer stoppen! Dus liepen we schijnbaar onverstoorbaar rustig door richting hekje. Daar bleek wat de bedoeling was: ze wilde er ook doorheen! Zo snel mogelijk wurmden we ons er door en lieten haar verbolgen achter. 

Terwijl we op de picknickbank wat aten en dronken, zagen we haar nog lange tijd met het hekje in de weer: het lukte haar niet het met haar snuit te openen.

Het einde van de route vraagt om wat meer duidelijkheid. Na de picknickbank (veel brandnetels, die aan het begin trouwens ook) moesten we nog een koeiensluis met schrikdraad passeren (ook hoogopschietende brandnetels) en over een boerenlandpad naar de weg. Daar hing een touw ter afsluiting, maar nergens een bordje dat hier de wandeling langs de Eekloosche Watergang begint voor wie van de andere kant komt. Maar dat komt later allemaal wel goed.

Van Sint Laureins naar Eede

Over de betonautoweg liepen we naar de brug bij Sint Laureins om van daar het Grenslandpad op te pikken vanaf halverwege krt 5. Tot aan de Baileybrug liepen we over een aantrekkelijk graspad. Dit stuk van de huidige route mag er zijn. Ook de brug zelf is een bijzonderheid, met alle informatie die daarover ter plekke wordt gegeven. Maar wat daarna volgde was niet leuk! Gelukkig waren we hier op een doordeweekse dag. Het kilometers lange betonfietspad werd nu niet bevolkt door al teveel fietsers en toerrijders. Maar het was saai! Ook de vermoeidheid speelde natuurlijk een rol. Toch was het graspad richting Eede een verademing. De snelweg aan het eind was minder geslaagd, maar daar waren we gelukkig snel weer vanaf. Over een fietspaadje bereikten we het begin van krt. 4, waar we enkele dagen geleden eindigden en we vonden de auto in alle eenzaamheid terug bij de kerk.

We ondernamen nog een poging om in Aardenburg bij VVV/Archeologisch Museum een folder over de Eekloosche Watergang te krijgen, maar helaas was men wegens omstandigheden gesloten. Het zal voor een andere keer zijn.

Onze conclusie is: De Eekloosche Watergangvariant is een aantrekkelijk alternatief. Ze sluit goed aan op de route door Aardenburg en het saaie betonpad langs het Leopoldkanaal wordt vermeden. Jammer van de Baileybrug en het graspad langs het kanaal in de huidige route, maar daarover loopt nog de GR5.

Misschien moet er wel aandacht worden besteed in de gids aan de zwaarte van de route, het hondenverbod en de vele ontmoetingen met vee. Voor hondenbezitters of veemijders is een alternatieve route mogelijk ten noorden van de Eekloosche Watergang: over asfalt weliswaar, maar niet onaardig.

© JannieTr.